Van de regen in de drup - en nog verder.

14 oktober.

Vannacht heeft het nu en dan weer geregend, en de stoep is weer nat. Na een dag vogelen komt nu weer een dag cultuur, of in elk geval andere dingen, zonder dons of veren waar Jolande allergisch voor is. De nog niet verkende windstreken zijn West en Zuid, en in het Westen tref je alleen maar zout water. In het Noorden liggen de plaatsen Bosa en Macomer, beide erg oud.

Eenmaal buiten Seneghe zien we dat de hemel in verschillende richtingen allerlei verbazende tinten donkergrijs vertoont, en al gauw moet ons wasbeertje in zijn oogjes wrijven. In een bocht staan een paar auto’s stil, de chauffeurs hebben elkaar onverwacht getroffen en praten nu over een volgende ontmoeting, met een schade-expert. Had ik al iets over de lokale rijstijl gezegd? Nee? Welnu: hier op Sardinië hebben ze minstens zeven verschillende uitdrukkingen die allemaal betekenen: de vangrail is stuk.

Wij hebben dit probleem nu even niet, en rijden door, schuin de berg op – de Monte Ferru, een hele oude en hele dode vulkaan – en genieten van het uitzicht. Op de kaart is de weg groen aangestreept, in werkelijkheid is de weg netjes schoongespoeld en dat proces in nog steeds gaande. We rijden door Santu Lussúrgiu (Sarden horen veel liever een u dan een o) en gaan door naar Cúglieri. Dan in dichte mist plus regen de bergen weer uit, naar Bosa. Voor ons uit wordt het nu lichter, conform ons adagio over tegen-het-slechte-weer-in-rijden. In Bosa Marina (ja, daar is inderdaad een jachthaven) is het droog en zonnig, goed voor een picknick. Ik fotografeer stiekem toch een paar gele kwikken. Geen idee of ze scherp zijn. We wandelen even over een stenen gebiedje, dat duidelijk uit gestold gesteente bestaat. De vormen zijn afgerond en vloeiend alsof de magma stroperig dik was toen de beweging stopte. Er zitten talloze andere steentjes in de massa, hardere steentjes. Geeft een goede grip voor je schoenzolen, maar struikel vooral niet. En we zien langgerekte scheuren, als krimpscheuren. Deze rare formatie ligt rondom een oude toren; er is ook een luguber ogende toevoeging bij uit WO II. De horeca bij de marina is dicht, dus we scoren onze cappuccino aan de boulevard.

Dan naar Bosa zelf. Ligt aan de Rio Temo en heeft vrolijk geverfde huizen, smal en hoog wegens gebrek aan grond. We parkeren een stukje voorbij het centrum want alle andere plekjes zijn bezet. Bosa heeft ook van die heerlijk smalle straatjes, maar het ligt bovendien op een steile helling, en veel van de steegjes bestaan deels uit trappen. Alles is bestraat met ronde keitjes. Zie de foto’s. We wandelen kalmpjes aan omhoog, aangetrokken door de vesting op de top. Het wordt steeds steiler. En eenmaal binnen de vestingmuren vinden we nog meer trappen. Maar het uitzicht, je raadt het al: de moeite waard. De hoogste toren hoeven we even niet, wel wandelen we over de muren, achter van die kantelen, waar we volgens de bordjes niet op mogen klimmen of vanaf springen. Dus die 270 treden moeten we ook weer af, plus al die schuine meters zonder treden. Beneden kijken we even in de Cattedrale dell’ Immaculata. Steigers, maar veel is gerestaureerd en goed te zien. Pracht en praal, elke centimeter gedecoreerd, de bekende tegenstelling tussen een Italiaans kerkgebouw en de eenvoudige huizen van de parochianen.

De Rio is bevaarbaar voor bescheiden schepen, en Bosa heeft dan ook pakhuizen langs een kade. We hebben even genoeg gesjouwd en zien af van het half geplande bezoek aan Macomer. Dat ligt vrijwel zeker in de regen en het loopt al tegen vieren. Jolande weet een alternatieve route naar huis, langs de Westkant van het bergmassief. Veel beter, haast geen regen, fraaie vergezichten, rustigjes aan, brede rechte wegen op een enkel stukje na. Miepie weet weer eens een kortere weg, een smal wit kronkellijntje op onze kaart. Daar trappen wij inmiddels niet meer in (het ziet er zelfs onverhard uit als we er aan voorbij gaan), en als we lekker de comfortabele weg volgen blijkt dat we nu 3 minuten later zullen arriveren dan door de rimboe. Ja , onze Miepie, dat is ons er eentje.

We moeten nog een winkel vinden, en dat lukt met groot gemak in Narbolia. Een lepe middenstander heeft een bordje “Supermarket” aan de weg geplant, met een gestileerd winkelkarretje er bij. Met alles wat we willen in de tas, inclusief de witbier variant van het Sardijnse bier, komen we voldaan thuis. Niet jaloers worden, daar is wel reden toe maar het is slecht voor je humeur.