Naar de bollen

17 oktober.

Tijd om te verkassen. Naar het zuiden wel te verstaan, want daar is het warmer, zeggen ze. Niet dat we over warmte te klagen hebben gehad. Gisteren was het weer 30 graden. Maar er zijn nog allerlei stukjes van Sardinië die we niet hebben gezien. Dat kan natuurlijk niet, daarvoor hebben we geen dagen in de trein gezeten. En dus pakken we met onze bekende efficiency in. Om tien uur rijden we. We kopen nog even brood in het dorp, want om één uur gaan de winkels dicht en je zult zien, dan hebben we weer niets geregeld. Bovendien is het lekkere brood bij de bakker altijd eerder op dan je denkt.

En dan op pad. Met en blik op de brandstofvoorraad: we willen geen vakantiestress zoals de vorige keer. Nog drie van de acht blokjes op het staafdiagram op het dashboard. Vroeger had je een wijzer, tussen vol en leeg. Dat was natuurlijk hopeloos primitief.

Ergens onderweg ligt een streek waar ze saffraan verbouwen. Dat hadden we ergens gelezen. Dus op naar de bollenvelden, want de krokus is een bolgewas, en saffraan is de stamper van een krokus die in de herfst bloeit: de Crocus sativa. De bloemen worden geoogst en delen van de stampers worden er met de hand uitgehaald. Met een pincetje. Dit maakt saffraan de duurste specerij ter wereld, en duurder dan goud als je het omrekent op gewicht. Het schone plaatsje San Gavino Monreale is de saffraanhoofdstad van Sardinië. Hier zou het allemaal moeten gebeuren. We rijden er binnen om koffietijd.

Je kunt wel zien dat er hier geld verdiend wordt: veel gebouwen zien er goed onderhouden uit en ze doen ook aan muurschilderingen. En aan cappuccino, van hele redelijke kwaliteit. Maar in het plaatsje zelf is geen krokus te vinden. We moeten dus de velden in. We doorkruisen een gebied dat er op de kaart uitziet als een soort landbouwgebied, met irrigatiekanalen en zo. We zien omgeploegde akkers, een heleboel groene sprietjes, een verlaten boerderij met een prima picknickplekje er naast, en dat is het dan. Onze omzwervingen leiden ons naar Mamusa. Daar blijkt een vuilnisbelt te zijn, met een heleboel raven. Dat levert uiteraard vogelfoto’s op.

Over die saffraan lezen we toch nog onze bronnen eens na, want we zien nog steeds geen bollenvelden. Dit zegt ons boekje erover: de bolletjes worden in september gerooid en de akkers geploegd, eind september worden de bolletjes weer geplant, en 4 weken later bloeien ze. Het tweede weekend van november zijn de saffraanfeesten. We nemen aan dat de feesten plaatsvinden als de buit binnen is en niet eerder. We zijn dus gewoon te vroeg! Af en toe zien we een vaag paarsig waas. De knoppen? Zijn we niet naar de bollen maar naar… sorry. We gaan volgende week, als we teruggaan naar huis, nog wel een keer kijken.

Voort dus. We zijn te vroeg voor onze afspraak met de nieuwe huisbaas, dus eerst maar eens naar de kust. Ach. De lagune bij Fontanamare blijkt een kanaaltje te zijn, het strand is vrijwel verlaten, geen vogel te zien. De zee is bijna te blauw om waar te zijn, maar de rotsen lijken hier niet van al te beste kwaliteit. Ze brokkelen en kalven af, het ziet er beslist niet solide uit. Op de terugweg zien we bordjes met “grotto”. Verbaast ons niets.

Dan toch maar naar ‘huis’. Eerst nog even een supermarkt door, voor de nodige voorraden. Dan naar de Via Valverde #31. Miepie doet haar werk: hier rechtsaf slaan. Een steegje is het, vier decimeter speling links en rechts. Alle huizen zijn nummer 31, van 31E t/m 31Q, en er zit geen logische volgorde in. Dan maar de telefoon. Dat helpt. Maria Gabriëlla arriveert, buiten adem. We begrijpen weldra dat dit haar normale toestand is. Ons appartement kan nauwelijks een grotere tegenstelling zijn met het vorige. In de stad, dicht bij het centrum, in een smal stil straatje, en supermodern ingericht. Het heeft alles wat een mens maar nodig heeft, zelfs wifi. Alleen blijkt het wachtwoord niet te kloppen. Germen drukt maar eens op de ‘direct contact’-knop van een router, schakelt zijn telefoon uit en aan, drukt nog op wat andere knopjes, en warempel! De telefoons kunnen allebei weer alles, inclusief internetten. Alleen gaat het via het 4G netwerk, en niet via de wifi van ons huisje: die truc heeft niet gewerkt.

Onze gastvrouw is een Italiaanse die op de website aangeeft Engels, Duits, Frans en Italiaans te kunnen. Dat blijkt alleen op te gaan via de gesproken app Google Translate. Voor de rest ratelt ze aan één stuk door in het Italiaans tegen ons, waar we de ballen van snappen. Maar ze haalt de doos van de router op om te zien of haar man de wifi kan fixen. We zullen zien. Intussen kunnen wij gewoon via de persoonlijke hotspots internetten. We zetten de deur open, want we hebben geen balkon of tuintje. Het verkeer raast op de achtergrond, slechts een enkele lokale auto stuurt een wolk uitlaatgas ons huisje binnen. Informatie over restaurants, uitjes en dingen om te gaan zien liggen in een map. Het gaat ook hier allemaal goedkomen.

Als het op typisch subtropische wijze abrupt donker wordt, gaan de deuren dicht tegen de muskieten. Foto’s worden geselecteerd en mishandeld, dit verhaaltje wordt gecomponeerd. Uit de keuken komen heerlijke geuren, in mijn glas zit een heel klein beetje (echt waar) schotse zwik. Life is good in the Southlands.