Nora's puzzels.

18 oktober.

Vandaag gaan we kijken naar Nora, die schijnbaar erg goed kan puzzelen. Ze bevindt zich ver in het zuiden, dus we vertrekken op tijd uit Iglesias: een half uur later dan normaal. Zodra we de beste weg de stad uit hebben gevonden, vinden we ook een bord dat aangeeft dat deze weg met rood-witte hekken geblokkeerd is. Het bord zelf is geel, zo doen ze dat hier, en er staat een symbolische pijl op die het begin van een alternatieve route voorstelt. Het is maar 12 km om, dus met een kwartiertje vertraging bereiken we de plaats Teulada, “where people live longer”. Voor ons is het dan koffietijd.

Ze hebben hier al wéér prima cappuccino, en ik ontdek er de enige hurk-WC in Sardinië. Hoop ik. Jolande bezoekt de afdeling dames en krijgt daartoe een sleutel mee. Zij vindt wel een moderne faciliteit. Kom kom, tuut tuut, ho ho! Half tevreden reizen we verder, tot onderaan de onderste vouw van onze kaart. Het wordt tijd voor de boterhammetjes, en die eten we langs een stil weggetje opzij van het gedruis. Op onze kaart loopt dit weggetje in een lus terug naar het gedruis; in werkelijkheid stranden we bijna in een doolhof van steeds smallere, slechtere en meer overwoekerde paden, voorzien van heel veel zomerhuisjes. Terug dus maar, hopelijk is de witte lak van ons wasbeertje onbeschadigd gebleven.

Weldra bereiken we het kustplaatsje Nora. Het bestond al in de tijd dat de Feniciërs een belangrijke zeevarende natie waren. Nora’s puzzels vormen de vloeren van Romeinse gebouwen, deels opgericht op Fenicische fundamenten, en onder in zitten zelfs blokken steen uit de Nuraghe tijd. Dus ga maar na.

Zoals iedereen weet waren de Feniciërs (oftewel Phoeniciërs) buren en verwanten van de Kanaänieten die in het zuiden van de Levant woonden, en hun nakomelingen stichtten Carthago. Zodoende noemden de Romeinen hun oorlogen tegen Carthago de Punische Oorlogen. Ergens in dit verhaal, maar lang vóór Hannibal en Scipio Minor, hoort Koningin Dido thuis en ook Aeneas, die met z’n oude vader Priamus op z’n rug uit het brandende Troje vluchtte. En zodoende kun je de resten van een tempel van Tanit bekijken tussen Nora’s puzzels. Kort samengevat: er zal altijd werk zijn voor archeologen.

We zwerven rond over en tussen zondoordrenkte puinhopen en bewonderen de redelijk intacte puzzelvloeren. Borden leggen uit waar we naar kijken en versterken mijn conclusie van de vorige alinea. Elke kras in een steen, elke potscherf, elk detail is goed voor een dissertatie. Er zijn ook nog wat torens van modernere makelij, opgericht tegen de Saracenen die geduchte zeerovers waren, maar dan in de late middeleeuwen tot Napoleon aan toe. De hele kust staat er vol mee. Daar wordt geen bordje aan gewijd. Het minder oude verleden is blijkbaar ook minder interessant.

Een Magnum met amandeltjes helpt ons om onze menselijke staat terug te krijgen. We kiezen een andere weg terug naar Iglesias, en passeren lagunes langs de baai waar ook Cagliari aan ligt. En ja hoor: flamingo’s. Een korte stop met een kleine wandeling en een handjevol foto’s. Ondiepe maar gladde modder onder onze voeten, ach, we zijn oude rotten op dit gebied. Jolande doet het zelfs op sandalen, zonder blikken of blozen, maar wel met omgekrulde broekspijpen. Best praktisch, een huurauto. Dan in het spitsuur langs Cagliari’s wegennet, heel interessant. Vlak bij de stad zien we in een flits dat er nog veel meer flamingo’s zitten. Had ik al vermeld dat de vangrails hier op allerlei plaatsen zijn versierd met plastic bloemen? Enfin, ik houd de snelheid constant op 92,6 km/h en we bereiken ons beginpunt precies op tijd voor een glaasje bier.