Woensdag 17 Augustus. Naar het zuiden.

Het is weer een heel eind, die Franse kilometers zijn lang. Hun overstekend wild is nog veel langer: we zien bordjes met een hert er op en “2400 m” er onder. Gelukkig laten deze monsters zich vandaag niet zien. Onze tomtom, die wij Fritsie hebben gedoopt, wil ons alsmaar hardnekkig via Parijs laten rijden, en dat is vast ook wel de snelste route, maar wij weigeren al even hardnekkig want we willen van het uitzicht genieten. Bovendien hebben we het idee dat we over de Routes Nationales net zo goed kunnen opschieten als over de tolwegen. Dat vertelt Jolande aan Fritsie, en het gevolg is dat we de fraaiste maar tevens de traagste weggetjes volgen, eindeloos achter combines die 25 rijden en die een graanakker in het volgende Département gaan oogsten. En Picardië heeft de wereldkampioenschappen rotondes bouwen gewonnen. Aan het eind van de ochtend zijn we 120 km de goede kant op, bij Abbéville. Nog 300 km te gaan: dit moet anders. Dus Fritsie: tolwegen graag!
Die heb je hier echter niet. Die lopen allemaal naar Parijs, dat nog steeds als een spin in een web de lakens uitdeelt. Dus wij blijven op Routes Départementales. Maar de landbouwtrekkers zijn kennelijk op hun bestemming, het vlakke land maakt kaarsrechte wegen mogelijk, en er zijn veel minder rotondes, dus het schiet beter op. De brandstofmeter in de camper heeft geen wijzer maar een rijtje lampjes, die één voor één donker worden als je weer 11,5 liter hebt verstookt. Dat verschijnsel doet zich nog drie maal voor, en we rekenen uit dat we 120 km afleggen per lampje. Daar doen we dan wel meer dan een uur over.
Bij elk lampje stijgt de temperatuur buiten met 3 graden. Germen vraagt zich af hoe we de Loire over komen. Dat had toch al lang gebeurd moeten zijn? Maar de D-wegen gaan eindeloos verder en de temperatuur ook. In Beaugency steken we (eindelijk) de Loire over: ’s winters een wilde vloed (zeggen ze), maar nu een brede natte vlakte met veel eilandjes en hier en daar een stukje stromend water. Een gans kan met droge knieën oversteken. De brug is erg oud, dus we stoppen aan de overkant voor een foto. De hitte valt over ons heen als een warme deken zodra we een portier open doen. Dat lawaai van die airco is helemaal niet erg. We vertellen Fritsie gewoon om wat harder te praten.
Het loopt tegen vijven als we de C.M. in Neung-sur-Beuvron bereiken. Daar worden we verwacht, en de Gardien (beheerder) wijst ons met zijn elektrische pick-upje de weg naar een plaats onder veel hoge bomen. De plek ligt 75 meter van zijn hoofdkwartier, maar het is zo warm dat we begrijpen dat de man dit niet te voet wil doen. De camper staat vanzelf waterpas, mirabile dictu, en we halen twee stoeltjes uit het ruim en trekken twee pilsjes open. Boven ons hoofd begint een boomklever in een dode tak te hakken. Ook hij heeft het warm. Voor die tak heeft hij zeker nog een week nodig.
Jolande maakt een koude schotel, met een michelin-ster. Daarna nog even naar de Beuvron, die langs de camping stroomt. Zelfs die heeft het warm, het water heeft geen haast. Een ijsvogel vliegt weg, laag over het water, in een rechte lijn, helemaal zoals het hoort. Hooguit wat langzamer dan we gewend zijn. Er zijn ook andere vliegende wezens hier. Alle raampjes van de unit moeten vannacht wijd open, maar met gaas er voor.