Donderdag 18 Augustus. Na zonneschijn komt regen.

Het was ook te mooi om waar te zijn. Het regent. Het water stroomt van de luifel, zoekt het laagste einde ervan, en valt daar omlaag. We zitten veilig onder deze luifel, want hij is waterdicht. Maar zo rond elf uur, na voldoende koffie, trekt Jolande de stoute schoenen aan en begeeft zich te voet en gewapend met paraplu en boodschappentas naar het dorp. Neung, heet het. Neung-sur-Beuvron. Nee, wij weten ook niet hoe je dat uitspreekt. En dat vinden we niet erg.
Na de rest van de koude schotel van gisteren gaan we er op uit. Fietsen langs de vele meertjes die ze hier hebben. Étangs noemen ze die, en wij weten heel goed hoe men dat uitspreekt. De meertjes zijn prima in orde, er drijven erg veel sijsjes op. Er lijken zelfs zeldzame bij te zijn. Het Klein Waterhoen, of zelfs het Kleinst Waterhoen, dat moet nog worden vastgesteld op basis van de foto’s, die uitvergroot dienen te worden en zo. We fietsen van étang naar étang en belanden uiteindelijk weer bij ons uitgangspunt. Een welbestede middag, zonder regen, met zelfs veel zon, en niet gehinderd door de tropische hitte van de vorige dag.
’s Avonds wint Germen van Jolande bij het spel Puerto Rico, hetgeen bij deze in de annalen is vastgelegd. Hij heeft voor het eerst bij zijn aanpak alle prioriteit gelegd op het binnenhalen van zo veel mogelijk geld. Zodat nu, heel eventjes, geld toch gelukkig heeft gemaakt. Als we de doos nu in de container sodemieteren, kan hij nog heel lang zeggen dat hij het laatste partijtje heeft gewonnen. Of we daar met z’n allen gelukkig van worden…