De weg naar het zuiden

We moeten vandaag kilometers maken om nog iets van de plannen na te komen die zo uitgebreid door Germen zijn opgesteld. We hadden al verder naar het zuiden moeten zijn, maar de bergen waren zo mooi en de sneeuw zo wit. Het kwam er dus niet van. Maar nu gaan we in één ruk naar Wellington, een afstand van ruim 300 km. Dat klinkt naar Nederlandse begrippen helemaal niet zo ver, maar hier halen we in de bergen gemiddeld 30 km per uur. Er is een aanzienlijk stuk bergweg bij. Dus op tijd op en op tijd weg. Het dagprogramma zegt “Van alles wat, ook een stukje in een natuurlijk regenwoud.” Dat hebben we al een gedaan, en dus doen we lekker iets anders. We komen min of meer door Wanganui en dat schijnt een aardig stadje te zijn met veel gebouwen in koloniale, Victoriaanse en Art Deco stijl. Erg mooi bewaard gebleven volgens onze reisgids. Het is ongeveer 130 km, met een beetje geluk 3 uur en mooi op tijd voor de koffie. We nemen afscheid van onze witte reus, die nog een tijdlang te zien blijft. We ontdekken een nieuwe vogelsoort: de skiwi, die op een bordje langs de kant is aangegeven. Het gaat nog best, aan de flank van de berg is het vlak en we schieten lekker op. We spotten een oude spoorbrug die mooi genoeg is voor de foto. Dan eindeloos langs een bochtige weg dwars door de bergen. Die zijn niet erg solide, want ze zijn ontstaan uit de vele asregens. Ze zijn soms honderden meters hoog. De schapen maken er gemakkelijk kleine paadjes in, waardoor het geheel lijkt op een veelheid aan minisawa’s, maar dan met gras en schapen in plaats van rijst. Voor het aanleggen van de weg is het terrein ook niet moeilijk, je krabt gewoon wat weg met een enorme rasp. De helling begroeit vanzelf weer. Helaas heeft dit zachte materiaal ook nadelige kanten: de rivier die naast de weg stroomt kalft zijn oevers af. Op een stukje van zo’n 70 km moeten we minimaal 15 keer naar 1 baan, omdat een deel van de weg gewoon verdwenen is in de afgrond. Aan het begin van het traject werden we al gewaarschuwd: next 70 km drive with extreme care”. Inmiddels duidelijk waarom.
Maar na al deze hindernissen belanden we toch in Wanganui en het is inderdaad de moeite waard. Veel kleurtjes, mooie geveltjes, artistieke winkeltjes en een heleboel restaurantjes. Zonder moeite vinden we eerst een parkeerplek, dan een betaalautomaat en vervolgens een terrasje voor de koffie. Een praatgrage inwoonster van dit plaatsje doet ons allerlei tips aan de hand voor sightseeing. “Zo jammer dat de meeste mensen hier langs rijden, er is zoveel te zien hier..” We horen het allemaal enthousiast aan en negeren vervolgens alle aanwijzingen volledig. Zwarte zwanen hebben we al gezien en die purperkoeten ook. We hebben onderweg al van adembenemende uitzichten genoten, dus op die uitkijktoren hoeven we ook niet. En hebben nog een lang stuk te gaan. Dus in plaats van al die veelbezongen schoonheden te bekijken kopen we vis bij de plaatselijke visboer, groente en fruit bij de plaatselijke groenteman en de rest gewoon in de supermarkt. We kunnen weer even vooruit.
Nog even lunchen onderweg op een picknickplek langs de route. Dan voort James, geef het paard de sporen. Na ruim 2 uur heeft de koetsier er wel even genoeg van. Dus kies ik een plekje op de kaart waar we rustig kunnen staan, koffie zetten en misschien ook nog wat wandelen om de benen te strekken. “Papaitonga Scenic Reserve” heet het, en vlek op de kaart, alleen te bereiken via een heel smal weggetje. Er zou wat bos moeten zijn en een meertje, maar of we er bij kunnen komen is niet goed te zien. Het weggetje eindigt in een parkeerplaats (mooi, hier kunnen we dus keren), er is een toegangspoortje naar iets groens en het is doodstil. Germen kiekt een kiekendief, we zien een waaierstaart. En dan wordt er toch nog even gelopen in een subtropisch regenwoud met mooie bomen en palmen en varens en groeisels op bomen en palmen en varens, over een lang houten vlonder dat eindigt met uitzicht op het meer. Een gebied hoeft niet groot te zijn om heel erg mooi en bijzonder te zijn.
Bij Wellington lopen we vast in de gebruikelijke grootsteedse gribus. De spits is losgebroken. Maar zonder kleerscheuren, een uur later dan gehoopt, komen we aan op de camping. Ze hebben plek, de zon schijnt nog steeds, het leven is goed. Vanavond verse vis, gegrilde courgettes en rijst met mosterdsaus. Het leven is goed.