Het zeegat uit

Winderig Wellington is vandaag iets rustiger, en het miezert. Mogelijk hebben die twee met elkaar te maken. In elk geval komt het eerste goed uit, want vandaag gaan we naar het Zuidereiland, drie en een half uur met de boot over Cooke’s Strait. Daar kan het nog wel eens spoken. Germen heeft nog wel eens last van zeeziekte. Spoken en zeeziekte zijn dikke vrienden. Liever geen spoken dus. Omdat we om half één bij de boot moeten zijn hebben we niet erg veel tijd om iets anders te doen. Een prima gelegenheid om te gaan winkelen. Er moest zo nodig een kijker voor Joost komen, en we moeten iets meenemen voor Oom Maarten, en misschien iets leuks voor onze oppassers. Als we dan toch bezig zijn, wat extra melk en brood kan ook geen kwaad.
Allemaal goed en wel, maar als je geen idee hebt waar de winkels zijn en je hebt een stad inclusief voorsteden tot je beschikking van zo pakweg een miljoen inwoners, dan kan het even zoeken zijn. Gelukkig heb ik als vrouw zijnde een uitstekende neus voor winkelcentra, en zo belanden we (onder andere met behulp van het internet en onze Truus), in een omgeving die mogelijk wel kan bieden wat wij willen. De eerste heeft niet wat we nodig hebben, maar verwijst ons naar een volgend adres. De tweede blijkt nog niet open. De derde (onderweg door mij gespot) geeft uitstekende resultaten, inclusief een souvenir voor onszelf. Terug naar nummer twee, die zal nu wel open zijn. Dat lukt ook. Nu op naar nummer vier, op aanwijzing van nummer één. Nee, die hebben ook niet wat we willen. Maar na nog wat discussie en een aantal behulpzame jongedames krijgen we de aanwijzingen voor nummer vijf. Terug in de unit, vijf kilometer verder, en jawel, we vinden het adres, en jawel, we scoren een kijker. Het was even zoeken, maar het is gelukt. Nu maar hopen dar Joost er blij mee is, want het heeft de nodige moeite gekost. De bakery waarop we ook door de lieftallige en behulpzame jongedames werden gewezen blijkt echter geen brood te verkopen, alleen kant en klare sandwiches en vooral zoetigheid. Het mini-supermarktje heeft alleen erg onappetijtelijk fabrieksbrood, van het soort wit dat je tot een balletje kunt kneden en dan een eigenschap krijgt ergens tussen kauwgum en niet gare pannenkoek. Op de boot kunnen we vast ook wel iets te eten krijgen.
Het is nog wat vroeg, maar we gaan gewoon naar de kade. We spelen een spelletje om de tijd te doden. Dan regelen we onze boarding passes, lange gekleurde plankjes, die voor we aan boord gaan worden ingezameld in een emmer: lekker simpel en doeltreffend. Om half één stroomt de boot leeg, tenminste, zo lijkt het. Maar dan komen er nog eindeloze hoeveelheden vrachtwagens en trailers die apart afgeladen moeten worden. We hadden om half twee moeten vertrekken. Om tien over twee mogen we eindelijk aan boord. De veerpont blijkt laat, omdat hij op een aantal vrachtwagens had moeten wachten. Die kunnen slecht bij de haven komen door de vernielde wegen op het Zuidereiland. Uiteraard gaat bevoorrading boven het gemak van een aantal kampeerders en dus wacht de boot en wij dus ook. De kade van Wellington heeft ook de nodige schade opgelopen, zoals we van de boot kunnen zien. Over de overtocht kunnen we alleen melden dat het redelijk rustig was, dat het tochtte op het dek en we door de late aankomst en het late vertrek vervolgens ook weer laat aankomen. Germen scoort onderweg de nodige zwarte stipjes tegen grijze achtergronden. We passen de plannen aan en kiezen een camping wat dichter bij (Momorangi Bay, 25 km ten westen van Picton). Het ligt aan een baai, het zou er doodrustig moeten zijn. De weg ernaar toe is extreem bochtig en ongeschikt voor grote trucks. Kleine campers als die van ons hebben er geen moeite mee, zij het dat Germen zijn aandacht wel even bij de weg moet houden. We komen talloze aardverschuivingen tegen van zeer recente aard. Ze zijn gelukkig allemaal voldoende opgeruimd om er geen last van te hebben. We vragen ons af of dit ook tekenen zijn van de aardbeving. De camping is vrijwel leeg, en inderdaad doodrustig. Het Café tevens Office van de camping is dicht, maar na aanbellen komt er iemand de deur open doen. De hele binnenkant ziet er uit alsof er een grote verbouwing aan de gang is. De kampbeheerder legt uit dat ze een overstroming hebben gehad, het water stond 30 cm in het Café. En nee, dit was niet door de aardbeving, maar door extreem zware regenval in de dagen voor en direct na de aardbeving. Dat heeft ook al die aardverschuivingen op de berghellingen veroorzaakt. We herinneren ons inderdaad een aantal dagen dat het nou niet bepaald zonnig was, zie het verslag van onze trip naar Hobbiton. Er blijkt dus nog meer mogelijk op het gebied van natuurverschijnselen.
Germen beleeft een heerlijke avond met het uitvogelen of die zwarte stipjes nu cormorands, shearwaters of petrels waren. En we eten pannenkoeken, maar deze zijn wel gaar.