Dan liever de lucht in

We staan om 6 uur op. Vandaag gaan we terug naar de “vaste wal” van het Zuidereiland, met de boot van 8 uur. We hebben onze terugreis vervroegd, want we zouden eerst met de late boot. Bij nader inzien is dat handiger: het geeft ons de mogelijkheid om in alle rust naar Dunedin te rijden, onderweg allerlei leuke dingen te doen, en morgen een uitstapje naar een albatroskolonie te maken. Ja, al wéér passen we ons aan aan iemands passie voor vogelfoto’s.
Het waait (zoals altijd), maar het lijkt vanuit ons logement allemaal minder heftig dan toen we kwamen. Na een lekker ontbijtje, inpakken van al onze schone en droge was (met dank aan Annet), nemen we afscheid van Annet en worden door Phil naar de boot gebracht. We zijn er keurig om half acht, alleen maar om te horen dat de boot uit de vaart is genomen wegens het slechte weer. Germen rent weer naar buiten en kan nog net Phil onderscheppen. Even overleg. We kunnen misschien met de boot van half vier, maar het is onzeker of die wel gaat, en wij zien in gedachten onze plannen in een soort onbestemde afgrond zakken. Phil niet, die houdt het hoofd koel. Hij suggereert dat we misschien met een vliegtuig kunnen, als er nog wordt gevlogen. We horen op dat moment geronk boven ons: ze vliegen dus. Tassen weer in de auto, en op naar het kantoor van de maatschappij, tweehonderd hele meters verderop langs de kade. Ja, we kunnen mogelijk om 11.20 vliegen. Lijkt ons een goed plan, schrijf ons maar op. De baliepersoon krabbelt “Postma 2x” op een velletje kladpapier, en Phil komt er bij staan voor de morele steun en voor de communicatie. Yes, fine. We worden op Phil’s vaste lijn nummer (444) gebeld als het doorgaat, want het is nu even chaos. Er is een vliegmachine minder beschikbaar dan normaal en er zijn nog anderen die ook door de lucht willen, nu over het water niet kan. Het lijkt erop dat er één machine is, die heen en weer pendelt, en de ferry heeft in principe capaciteit voor 100 passagiers. Proost.
Terug naar de Lodge, waar we gewoon koffie drinken en nu wat foto’s van onszelf laten zien aan Phil en Annet. We zijn inmiddels halve vrienden geworden, en ze kijken naar Jolande’s plaatjes van het huis aan de Vastenow.
Een uurtje later komt de bevestiging: we kunnen inderdaad met de vlucht van 11.20. Graag om 20 vóór 11 in het kantoor om tickets te kopen en in te checken. Dan nog even bellen of we het geld van de pont terug kunnen krijgen. En ja, dat kan zonder probleem. Om kwart over 10 nemen we opnieuw afscheid van Annet, met opnieuw zoenen en zo. We hopen je nog eens terug te zien Annet, maar niet binnen een paar uur.
Het geld terug voor de pont komt voor elkaar nadat twee dames in het kantoor even ernstig met de computer hebben gepraat, want dat hoort zo: met computers mag het nooit vanzelf gaan. Dan (per auto) naar de incheckbalie van het vliegtuig waar we om precies 20 voor 11 binnen rollen. Tickets kopen en bagage inleveren. (Bij de balie staan andere mensen, en de medewerkster zegt: Sorry, mevrouw, meneer, U ziet het: deze twee passagiers zijn wél komen opdagen dus U moet wachten).
Wij leveren al onze tassen in. Het zal wel een heel klein toestelletje zijn, dus laten we vooral niets bij ons willen houden. Het gaat allemaal heerlijk eenvoudig. Het vliegtuig is onderweg naar ons toe, er is al contact, en de stemmen zijn hoorbaar via een luidspreker. De piloot geeft aan dat hij over 10 minuten gaat landen. Dat is het signaal om de passagiers in de bus te laden naar de airstrip. We zien het vliegtuigje inderdaad over ons hoofd heen landen op de strip en keren (zie foto). Terwijl we instappen wordt de bagage ingeladen. Het toestel kan wel 9 passagiers en 1 piloot vervoeren. In ons geval zijn het 11 passagiers, maar dat komt omdat er 2 klein genoeg zijn om op schoot te zitten.
De vlucht is onrustig genoeg om alsnog bijna zeeziek (excuus: luchtziek) te worden, met name zolang we boven land zijn. (NB: O, dus Jolande voelt het toch ook). Boven water wordt het rustiger. De wind is West, de neus van het toestel steekt schuin tegen deze wind in om naar het Noorden te vliegen. Twintig minuten later staan we na een perfecte landing aan de grond in Invercargill, ruim 20 km van Bluff waar onze camper staat. Er komt een kar bij het vliegtuig voor de bagage, maar wij pakken onze tassen voordat er iets tijdrovends mee gebeurt. We lopen door het luchthavengebouw en vinden een vrije taxi direct bij de uitgang, en om kwart over 12 rijden we met onze eigen camper van het parkeerterrein in Bluff, slechts drie uur later dan gepland.
De rit over de landtong van Bluff terug naar Invercargill vraagt alle aandacht van Germen. Inmiddels snappen we waarom die boot niet uitvoer, en die van half 4 gaat ook niet varen. Met een vliegende storm (op z’n minste code geel) komen we in Invercargill aan. Boodschappen doen, en dan verder richting Onedin. Eh, Dunedin. We lunchen ergens op een inrit van een rustig weggetje. Na weer een uurtje krijgt de chauffeur slaap, we stoppen en maken koffie. Inmiddels is het ongeveer code rood. We blazen bijna van onze parkeerplek af en willen beslist niet naar buiten. Het heeft ook zo zijn voordelen: de camper gebruikt aanzienlijk minder brandstof met zo’n storm in de rug. En hoe verder we naar het oosten gaan, des te rustiger zal het worden. We stoppen op aanraden van Annet even in Papatowai bij de “Lost Gipsy”, een atelier van een kunstenaar die allerlei prachtige bewegende objecten maakt van afval en restanten. Hij is een creatief genie. We zijn als kinderen in de speeltuin. Je mag aan allerlei handeltjes draaien, op knopjes drukken en dan gaan er dingen bewegen. Er is een schoepenrad van schelpen vastgeplakt aan een fietswiel; je moet het voeden met water via een zwengel-aangedreven ketting van nog grotere schelpen, en er tussen gekoppeld zitten twee oude laarzen, die, via gaten in de zolen en een oude theepot, het schoepenrad aandrijven. Er is een tafelvoetbalspel, maar met knuffels in plaats van houten stoere mannetjes. Er zijn klokken van zee-egels, vreemde bewegende handjes, een “vuurvliegje”, een bij die als hij ronddraait langs een mini elektrische stroom komt en vonkjes afgeeft, er is een piano met een aantal normale toetsen maar de meeste veroorzaken via elektrische contacten gekke geluiden, en zo kunnen we uren doorgaan. Zelfs George W. Bush is er, in een doos die in de heg is gepropt: a Bush in a box in a bush. En als je op z’n knop drukt citeert hij zijn allerdomste speech. Hier moet je gewoon gaan kijken, je verbazen en helemaal de slappe lach krijgen. Het is uniek, bizar, en geweldig creatief. En het wérkt, ook de creaties die in weer en wind buiten staan. Zelfs het allereerste wat je ziet, een onwaarschijnlijke contraptie op basis van diverse fietsen (zie foto), die als uithangbord dient, en die door de wind wordt bewogen. Misschien is er iets van te vinden op het Hindernet?
Na-hinnekend kruipen we terug in onze unit en trekken verder naar Dunedin, ons eindpunt van vandaag. Morgen gaan we echt weer proberen op een boot te zitten, op weg naar de albatrossen en de pinguïns. De wind is terug naar kracht 5, de lucht is wolkeloos, dat komt allemaal goed.