2 juni (dag 11) Van heel veel dennen en lucifers

2 juni 2025 (dag 11): Van heel veel dennen en lucifers

Ik word door Germen wakker gemaakt met een kopje thee. Buiten schijnt de zon. Het leven is goed. Ontbijt op het terras. Vogeltjes alom. Een wesp probeert door het vlonder heen te graven, maar is niet erg succesvol.

Germen wil wel naar Jönköping. Met een bootje op het meer bijvoorbeeld. De Vättern is het op één na grootste meer van Zweden. Onderweg is vast ook wel ergens een mooi natuurplekje voor een wandeling. We vinden natuurreservaat Komosse op het internet, met een aantal mooie wandelingen. Die we uitkiezen is volgens de beschrijving eenvoudig en voor iedereen te doen. Komosse ligt bovendien op de route. En dus pakken we de picknickmand, onze jassen, camera’s, kijker. In de auto is Tommie. Wat kan ons gebeuren?

Tommie kent het Komosse natuurreservaat, dus gaan we welgemoed op pad. Op weg eindeloos veel dennenbomen, tot we op een smal onverhard weggetje belanden. Hier moet het zijn. Mooi niet. Komosse blijkt een heel groot gebied te zijn. Waar we willen wandelen is 40 km rijden verderop, naar het westen. Gaan we dat doen? Tijd genoeg en het is vakantie. En dus geven we nu maar het dorpje in en de straatnaam, die Germen op Google Earth heeft gevonden. Vele dennenbomen later staan we weer op een smal onverhard weggetje. Maar nu het goeie. Uit het bos komt een stel wandelaars.

We struinen het bos in. Overal dennenbomen en een mooi riviertje waar het pad langs loopt. Het blijkt iets meer een uitdaging te zijn dan de beschrijving op het internet. Het pad is smal en gaat vooral over boomwortels en rotsblokken. Af en toe krijg ik even een handje om me over de obstakels heen te helpen. Dan dehangbrug, en langs de andere kant terug. Helaas geen elanden, hoewel die van dennenbossen en water schijnen te houden. Beide zijn hier toch volop aanwezig, dus waar blijven die beesten? Er zouden zomers zo’n 400.000 exemplaren rond moeten lopen in Zweden. Helaas is Zweden groot en is het zelfs voor zulke grote beesten niet moeilijk om verborgen te blijven.

Dwars over de helling klimmen we omhoog waar we vermoeden dat de auto staat. Klopt. Als we boven komen staat hij 20 meter verderop. Germen’s richtinggevoel. Lunch op ons parkeerplekje, en ook nog in de auto, want er komt een buitje langs.

Jönköping was het plan. Maar wat gaan we daar doen? De telefoon vertelt ons dat er een lucifermuseum is. Jönköping was ooit de grootste producent van lucifers. In 1858 werden er 18 miljoen luciferdoosjes per jaar geproduceerd. In het begin van de 20^ste eeuw werd het uitgebouwd tot een wereldwijd lucifer imperium. Lijkt ons wel wat. En dus gaan we weer welgemoed op pad. We vinden na wat kleine strubbelingen waar we moeten wezen. Meer dan dat, we vinden een parkeerplaats dichtbij. Tot ik op mijn telefoontje de wandelroute zoek en ontdek dat het museum vandaag gesloten is. Germen heeft nog niet betaald voor de parkeerplaats, en dus maken we nieuwe plannen. Er is een Zwedenberoemde kerk niet ver hier vandaan, bij Habo. Helemaal van hout en heel erg oud en ontzagwekkend groot. Hij schijnt zelfs op Zweedse postzegels gefigureerd te hebben. Nu eerst even kijken naar mogelijke geslotenheden. Het lijkt open.

Het is een prachtige kerk in traditioneel rood geschilderd hout. Er staat apart een bijzondere klokkentoren bij, ook van hout en ook rood geverfd. De buitenkant van de kerk is helemaal bekleed met houten shingles. De binnenkant is van top tot teen beschilderd. Prachtig! Het was de omweg meer dan waard. Maar hoeveel lucifershoutjes zou je hier van kunnen maken?

Met dit raadsel rijden we terug naar Jönköping, langs de haven, en vinden het wel mooi voor vandaag. Thuis maken we het kacheltje aan. Al snel gaan de truien uit, daarna verlang ik naar een badpak. Die sauna in dit huisje hebben we niet nodig.