03 juni 2025 (dag 12): the best-laid plans...

3 juni (dag 12): the best-laid plans…

Er liggen folders in ons huis. Eentje is van een leerbewerkingsbedrijfje, ergens in de buurt. Een andere folder bestaat uit losse velletjes artistiek ruw papier bedrukt met artistiek speelse lettertypes, en elk velletje beschrijft een leuk adres om eens te gaan kijken. Met openingstijden en ze zijn allemaal open vandaag. De velletjes zijn met de hand en met ambachtelijk garen samengeknoopt tot een soort boekje. Bij elk adres staat dat ze vandaag open zijn. Mocht je nu denken: wat doet Germen toch laatdunkend en neerbuigend over deze pittoreske meuk, dan heb je het bij het rechte eind. Jolande bestudeert het gebodene, buiten in de heerlijke zon, bij haar ontbijt en bij een bakkie troost. Ik luister mee en bespied het nestkastje waarin ik recent een bonte vliegenvanger meende te zien verdwijnen. Dat zie ik nu opnieuw, en veel duidelijker. Al mijn jachtinstincten worden wakker, en ik leg mijn telelens op een stapeltje DVD’s en richt hem secuur op de invliegopening. Dan neem ik ook een slokje koffie.

Dat levert de gebruikelijke effecten op, en ik verricht even een paar handelingen van privé aard. Als ik weer buiten kom loopt er een vreemde kerel de oprit op, en als ik ‘good morning’ roep antwoordt hij in een vreemde taal. Zal wel Zweeds wezen. Ik probeer het nog eens, dan schakelt hij lachend over op vlekkeloos Hollands en legt uit dat hij ons NL nummerbord voor de tweede keer zag en nu de verleiding niet kon weerstaan om even aan te wippen. Ik bied hem een kop koffie aan, en weldra zijn we gezellig aan de praat. Hij runt een camping in Smålandsstenar, maar hij woont vlak bij ons huis. En of we al elanden hebben gezien. Hij geeft ons een paar tips en ik leg uit waar mijn camera op gericht is. Hij is geen vogelaar, maar beschrijft vogels die hij in de nabije omgeving heeft gezien. Daar zou een wielewaal bij kunnen zijn. Hij verzekert ons dat er bij hem op de camping ook prima koffie is, zelfs cappuccino. En vogels ook. Met een prettig gevoel nemen we afscheid, en hij zet zijn reis voort: hij heeft een kleine bestelbus met een aanhanger waarop een tuintrekkertje staat, daar moet hij mee aan het werk op zijn camping.

Het geluid van zijn busje is nauwelijks weggestorven of de bonte vliegenvanger arriveert en laat zich op de gevoelige plaat vastleggen. Voor wie dit laatste niet begrijpt: vraag het aan je ouders. Ik breng de foto’s na enig aanpassen over in mijn telefoon, en we nemen ons voor om ze aan onze bezoeker te laten zien. We pakken onze benodigdheden en gaan de leerbewerker(s) in Nissafors opzoeken.

De leermakerij bestaat, maar hij is dicht en donker. Een tweede door ons uitgekozen ambachtswerkplaats, waar ze iets met patchwork zouden doen, heeft een onduidelijk adres waarvan straatnaam, huisnummer, noch postcode iets opleveren als we ze in Tommie’s zoekveld intikken. Het stadje vinden (Burseryd) we wel, en een vriendelijke dame in een bloemenzaak schrijft een paar trefwoorden op een papiertje en wenst Jolande sterkte. Ze vermoed dat de zaak gesloten is. We volgen de aanwijzingen en vinden een soort moderne Welkoop met één van de trefwoorden op de gevel. Het is tevens een postagentschap. Van patchwork of andere textiele werkvormen geen spoor, wel van postzegels. We hebben nog prentbriefkaarten van die houten kathedraal van gisteren.

Terwijl Jolande bij een volgend adres (een enorme "6-23 Coop") onze voedselvoorraden aanvult, schrijf ik een kaart aan mijn moeder. De auto staat 240 centimeter van een brievenbus. Sommige dingen zijn goed geregeld hier in Zweden. Maar intussen zijn onze plannen verdampt, en het is nog geen tijd om thuis te gaan lunchen. Dus naar die camping in Smålandsstenar. Jolande kan behoorlijk goed overweg met haar smartphone en vindt de enige camping in deze plaats, en Tommie brengt ons er heen. Busje, aanhanger, en trekker staan bij de receptie: sommige dingen zijn goed geregeld hier in Zweden. Weldra zitten we achter de cappuccino en wordt de vliegenvanger bewonderd. Jolande laat zich met een goede kaart uitleggen waar we die elanden moeten gaan zien, en hoe laat en zo, en dat ze serieus moeten worden genomen. Intussen fotografeer ik kramsvogels op de midgetgolfbaan, as you do. Als ik weer ga zitten vertelt Jolanda, de partner van John de campingman, dat ze ooit nét op tijd is gestopt toen er een eland vanuit het bos de weg op stapte. Ze herinnert zich vooral dat ze vanuit de auto onder het beest door kon kijken. Maar ze zijn alleen agressief als er jongen bij zijn. Ik vergeet om te vragen of ze nu jongen bij zich hebben of niet. We krijgen de kaart mee. We gaan vanavond elanden zoeken, met opvallend lage snelheid.

Thuis eten we onze boterhammetjes, en we wandelen naar de plaatselijke rivier, de Nissan. Op een fraaie houten brug zitten we op onze klapstoeltjes en kijken naar wat dode bomen die in de rivier liggen en volmaakte plekjes bieden voor ijsvogels en zo. Helaas is er iemand bezig met een kettingzaag, dus we zuchten diepen proberen andere plaatsen te vinden. Bij de rivier lukt dat niet, dus we gaan maar weer naar huis. Daar zit je lekkerder.

Het is heerlijk warm op het terras. We ontdekken een opening in een boom. Een nest. Het blijken kauwen te zijn die het nest ongetwijfeld gejat hebben van een andere vogel. Kauwen hakken niet in bomen. In een grote populier zit iets dat op een groene specht lijkt. En dat is wel ongeveer het spannendste van de hele middag.

Ik kook vroeg eten (voor ons doen), want straks gaan we op zoek naar elanden, stapvoets, als het bijna donker is. We zijn benieuwd.

Om even voor negenen gaan we op pad. Het is nog behoorlijk licht, maar we zijn er nog niet. Al snel zien we een aantal reeën, en als we een zijweg zijn ingeslagen staat daar warempel een eland in een weiland, vrij ver weg. Ze zijn grijzer dan we dachten en vallen niet bepaald op. We koersen rustig verder in looptempo. Niets meer. Zelfde weg terug. De eland is verdwenen. Wel meer reeën, een paar kraanvogels, en daarna een vosje. We rijden ons eigen weggetje nog een eind op. Er vliegen wat hazen van de weg af en nog meer reeën. Niet slecht voor een avondje wild spotten. We gaan pas terug als het te donker is om nog wat te zien. Welterusten.