4 juni 2025 (dag 13): hoe warm het was en hoe ver

4 juni (dag 13): Hoe warm het was en hoe ver

Gisteravond zagen we opeens mieren op het aanrecht. Zouden we ze meegenomen hebben? Germen gooit de groenbak leeg die op het aanrecht staat. En daarmee leek het probleem verholpen. Maar toen ik de lichten uit ging doen voor het slapen gaan, zag ik opeens weer een heel spoor van die kleine kriebels. Ze kwamen omhoog langs de elektriciteitsdraad naar het stopcontact op het aanrecht en gingen regelrecht op de inmiddels weer bijgevulde groenbak af. Wat nu? Ze zoeken blijkbaar eten. Dus de groenbak weer geleegd, de koekjes in de kast, het aanrecht schoon. Meer kun je om half twaalf ’s avonds niet. Vanochtend was het probleem verholpen. Voedsel weg is blijkbaar een goede bronmaatregel.

Het weerbericht voorspelt regen, veel regen, vooral in de middag en avond. Als we wat willen moet dat dus zo snel mogelijk. Terug naar Store Mosse. We hebben nog veel niet gezien. Bovendien is dat altijd open. We pakken jassen, camera’s en een kijker en vertrekken. Oeps, geen lunch mee. We zien wel.

Onderweg zien we een hele familie ganzen. Duidelijk een gemengde familie van grauwe en Canadese. Van wie de jongen zijn is onduidelijk. We gaan naar de eerste uitkijktoren en kijken uit over een geheel verlaten en kale vlakte. Nee, toch niet. Helemaal links twee wilde zwanen, en voor ons uit in de verte een paar kraanvogels. Hoe langer we kijken hoe meer we er zien, maar ze zijn allemaal erg ver weg. Verder alleen maar pluizen, desolaat en toch mooi. Op naar het volgende stuk van de Mosse. Maar eerst even iets te eten halen. We vinden een Turkse winkel die wel wat koekjes, cola en sap heeft. Daar houden we het wel op uit.

Ons tweede punt: een heuvel met een uitzichtpunt. Nu helemaal niets te zien, behalve een geheel open vlakte met ongetwijfeld allerlei boeiende soorten bloeiseltjes. Jammer dat je die van deze afstand niet kunt zien. Maar er is nog een plekje, een paar honderd meter verderop. Daar kun je wandelen naar een uitzichttoren, of, als je heel dapper bent, terug naar het informatiecentrum dat Naturum heet. Wij zijn niet dapper, en dus wordt het de uitzichttoren.

We wandelen door een voedselrijk stukje veen dat ze hier een fen noemen. We zouden hier wilde orchideeën moeten kunnen zien, maar misschien is het nog te vroeg (of juist te laat) in het jaar. In elk geval zien we niets. Wel witte Parnassia. Verschil tussen een fen en een bog is als volgt: een fen krijgt water van kwel en is voedselrijk, een bog krijgt water uit de lucht en is arm. Dat is tenminste de uitleg in de folder. Volgens mij heet het bij ons allemaal moeras. Maar wellicht dat Hannes ons meer kan uitleggen.

Ons pad leidt door stukjes bos, meer dubbelloopse loopplanken, een bruggetje, weer meer loopplanken, en daarna omhoog. We waden door lieshoge bosbessenstruiken, over boomwortels en rotsblokken, tot opeens het pad ophoudt. Voor ons uit is een stuk bos kaal gekapt, de markering met paaltjes en kleurtjes ontbreekt en alles is omgewoeld en bedekt met boomwortels en kromme stukken hout. Geen doorkomen aan. Maar we willen eigenlijk niet terug en we hebben die uitzichttoren nog niet gevonden. Germen vindt tenslotte toch nog een paadje langs die hele gribus en warempel staan er weer bordjes. Sommige dingen zijn niet goed geregeld in Zweden. Intussen is het behoorlijk warm geworden, nog verergerd door de klimpartij. Gelukkig is er het bos, voor de schaduw en zo.

En dan is er die uitkijktoren die niet uit blijkt te kijken. Bovendien mag je er niet op, want er ontbreekt een trede van de trap. Dat houdt Germen natuurlijk niet tegen en er is toch niemand die het ziet. Maar bovenop is het uitzicht net zo beperkt als op de grond. Ook recht omhoog kunnen we niet ver kijken: de grauwe lucht hangt laag. Dus haasten we ons op weg. Het is nog steeds warm. Voor de rest van de tocht: zie het verslag van 1 juni en doe er af en toe wat verspreide regendruppels bij.

Eenmaal in de auto begint het te hozen, en de temperatuur buiten daalt snel van 22 graden naar 19. Maar wij zitten droog. Sommige dingen moet je zelf regelen in Zweden. Op tijd onder dak zijn bijvoorbeeld.

Thuis luisteren we naar het weerbericht. Dat is namelijk hoorbaar: het dak is gedekt met namaak dakpannen die van dun metaal zijn. Je zou de buien kunnen tellen, maar daar word je maar depri van. We laten de elanden vanavond met rust.